Een eerlijk verhaal over ondernemen, mama willen zijn en jezelf durven tegenkomen

De wijde wereld in

Met mijn diploma van Historicus op zak, wilde ik het onderwijs in. Het liep echter anders. Hoewel ik het nog steeds een van de meest waardevolle beroepen van onze maatschappij vind, was het systeem me te benauwend. Deze 24jarige snakte naar vrijheid en avontuur!

Ik schreef me in op wat ik dacht dat een info-middag was, over toerisme. Georganiseerd door het helaas ter ziele gegane Thomas Cook. Het bleek een sollicitatiedag. 8u later arriveerde ik thuis bij mijn ouders met de boodschap “Ik vertrek binnen 2 weken als reisleidster naar het buitenland!” Deze historica wilde de wereld ontdekken. En zo geschiedde!

Hello HR!

Een daarvan was Financial Forces, een Recruitment Agency voor Finance profielen onder de toenmalige USG People groep (je weet dat je oud wordt, als al je werkgevers stilaan niet meer bestaan of zijn overgenomen 😅). De verantwoordelijke Office Manager, Tom Bossaert, was zelf een voormalig reisleider en kon dus heel accuraat de skillset van die ervaring inschatten: zeer hoog! Enkele gesprekken later waren zij overtuigd.

Ondertussen kreeg ik echter elders een voorstel en ik was letterlijk op weg om te tekenen toen ik telefoon kreeg van Tom “Niks van! Eerst nog hier passeren!” En zo rolde ik de wereld van HR in, door letterlijk aan sneltempo de afrit te nemen 😉

Het was onder de vleugels van Tom en Steve Rousseau dat ik de kneepjes van het vak leerde en ze perfectioneerde met mijn toenmalige collega Ine Meeussen aan mijn zijde. Twee very eager jonge madammen met veel ambitie! Ik was toen 26.

Ik bleef 10 jaar bij USG. Eerst in loondienst, daarna als freelancer. Ik werkte er commercieel, als Recruiter, als marketeer, als IT Project Manager op het hoofdkantoor en werd er zelfs ontslagen. Iets met 4 directeurs op 2 jaar tijd en een laatste manager die er teveel aan was. Ik werd weerbarstig. Ik keerde terug, leidde zelf herstructureringen en zat deze keer aan de andere kant van de ontslag-tafel. Levenslessen. In 2016 helaas ook een burn-out.

Enkele jaren voordien, in 2010, was ik op mijn 30 opnieuw gaan studeren: psychotherapie, want ik wilde nog steeds mensen helpen en de menselijke psyche boeide me mateloos. Na een studie van 4 jaar startte ik vanaf 2014 mijn eigen zelfstandige praktijk als psychotherapeute die ik combineerde met mijn carrière bij USG. Want die carrièreladder, die beklom ik nog steeds. Corporate life has no more secrets for me!

Van limoncello naar First Floor

Context is key

Ik ben een wij-denker. Ik geloof in complementariteit, in een eco-systeem zonder interne concurrentie en heel veel open communicatie. Ik kwam terecht in een IT wereld die kracht haalde uit een zeer mannelijke waarden-gedreven omgeving van eerder interne concurrentie, niet teveel prijsgeven en waar HR nog in zijn kinderschoenen stond. Ikzelf stond als ondernemer nog in diezelfde kinderschoenen, onzeker en mijn weg zoekend in een onbekende wereld met een vibe die niet goed voelde.

Wat gebeurde was dat ik mijn expertise van 15 jaar HR doorlopend moest verantwoorden en qua ondernemerschap in het diepe gegooid werd. Een aanpak die bij een high achiever als mij totaal verkeerd uitpakte: ik werd er enkel onzeker door en begon zelfs aan mijn basis-competenties te twijfelen.

Ik kijk er nu op terug als een schoolvoorbeeld van hoe de juiste context allesbepalend is. En dat gaat niet over goed of fout. Waar de ene floreert, verschrompelt de ander. En dat is zonder waardeoordeel. Want net als in een huwelijk dat spaak loopt, gaat het op een gegeven moment vaker om de match die niet meer klopt dan over een partij die fout is. Ik kan je garanderen dat mijn partners bij Cronos omgekeerd ook aan mij niet de meest vruchtbare samenwerking hadden.

En toen kwam COVID. Het moet gezegd: ik mocht blij zijn dat ik als start-up in HR Services op dat moment onder zo’n sterke groep zat. Op 1 maand tijd zaten al mijn consultants zonder project “op de bank”, zaten we met zen allen in lockdown en kelderde mijn omzet. Dankzij de goede omkadering van datzelfde Cronos, kon ik me toen volop focussen op mijn team, mijn klanten en mijn core business. Met als resultaat: tegen september 2020 was iedereen opnieuw aan het werk en wij zijn 2020 zelfs met (bescheiden) positieve cijfers afgesloten. Ikzelf weliswaar heel wat rimpels en grijze haren rijker. Het was een stoomcursus “bedrijf runnen”.

Maar na die eerste “survival”-modus, kwamen toen opnieuw die oorspronkelijke barsten in ons professioneel huwelijk bovendrijven. Onder het motto “never waste a good crisis” heb ik dat dan ook open en bloot op tafel gelegd: “gaan we beiden niet veel gelukkiger zijn en vooral veel energie besparen door te scheiden?”. Het was januari 2021, ik was toen 41.

Let's buy-out dan?

Wat volgde waren 4 maanden die me letterlijk 10 jaar van mijn leven gekost hebben. Een stevige onderhandeling voor een buy out deal. Want daar zat ik dan: me, myself and I, zo bleu en groen als maar kan tegenover een doorwinterde mega-groep en dito Legal departement dat zijn belangen stevig behartigde. Snap ik dat? Ja. Was dat aangenaam? Nee.

Ik heb achteraf bekeken ontzettend veel fouten gemaakt in dat proces, waarbij mijn belangrijkste advies voor iedereen is: laat je bijstaan (ook al zegt iedereen 'we kunnen dit onder ons wel regelen') en wees niet naief: een goede relatie is fijn, maar hou dit gescheiden van de financieel-zakelijke doelen. Want die laatste zijn het enige wat telt, zeker in een scenario waarbij je uit elkaar gaat.

Op een kleine 10 dagen kreeg ik het op poten. Ondertussen hield mijn toenmalige collega en rechterhand Rena de business draaiende. Thank god for her! En die facturatie en de verloning? Die deed ik zelf. Ik had bovendien aan mijn medewerkers beloofd dat zij niets zouden merken van de uitstap (een nogal naïeve belofte). Dat werd een ere-zaak voor me.

Ik heb niet veel geslapen die eerste maanden en ja, het cliché van 7 op 7 werken werd realiteit. Dat ik in die periode bitter weinig ruimte had voor vrienden en familie begrijpt de goede verstaander wel. Ook was ik niet altijd even vrolijk en liep ik vaak gespannen rond.

Edoch…

Het was het me waard. Ondanks de pittige uitdagingen voelde ik met de dag mijn eigen zelfvertrouwen terugkomen. Het was alsof ik met het afgooien van de oefenwieltjes eindelijk op volle kracht snelheid kon maken! 2021 was zwaar maar ik sloot het jaar af met voldoening.

Kinderwens

Een ander belangrijke gebeurtenis speelde zich ondertussen privé af. Ik wilde immers heel graag mama worden. Enkele jaren voordien, op mijn 33 was ik zwanger. Helaas eindigde die zwangerschap in een late miskraam en ook de relatie liep op de klippen. Man en kind was ik kwijt, maar het moedergevoel was wakker. En dat ging niet meer weg.

Er begon vanaf toen een lange weg van twijfel, nadenken, wikken en wegen: zou ik voor het alleenstaande moederschap gaan? Eerlijk? Ik twijfelde niet echt aan mezelf. Dat het zwaar zou zijn, dat wist ik. Ik had al genoeg jonge mama’s in mijn omgeving gezien om nog heel naïef te zijn over die 'roze wolk'. Ik wist dat het niet simpel zou zijn. Maar ik was heel goed en warm omringd door een bende supporters en dierbaren en bovendien wist ik diep vanbinnen dat ik dat aan zou kunnen.

Mijn twijfel zat op het donorschap. Als therapeute weet ik als geen ander het belang van 'je wortels kennen'. Ik strugglede dus enorm met het ethisch dilemma of ik wel het recht had om een kind op de wereld te zetten dat zijn vader niet zou kennen. Daar had ik enkele jaren en veel gesprekken voor nodig. Uiteindelijk hakte ik de knoop door: ik heb teveel liefde en zorg in mij en teveel om een kind te bieden, om het niet te proberen.

Sta me toe ineens een advies te geven aan alle jonge vrouwen met een kinderwens: ben je nog single? Of niet zeker? Vries rond je 30 je eitjes in. Gun jezelf die keuze! Het verplicht je tot niets maar je geeft jezelf opties kado. Ongeveer gelijktijdig met de start van First Floor (april 2018) begon ik dus met de start van een traject dat me hopelijk tot mama zou maken.

Fast forward naar eind 2021.

Daar stond ik dan: met First Floor op eigen benen, na een woelig parcours, een pandemie en een spannende buy-out, want ik had geen vette bankrekening dus het bedrag dat ik moest neertellen, daar sloot ik ten persoonlijke titel een lening voor af. Mijn kinderwens had ik nog niet in vervulling zien gaan, meerdere pogingen ten spijt. Ook daar hadden de lockdowns bovendien voor vertraging gezorgd.

Maar ik zag de toekomt positief tegemoet: 2022 ging het kanteljaar worden! Het momentum waar we onze groei gingen pakken en ons potentieel eindelijk ten volle waarmaken. Het liep wederom anders…

2022 de zwarte sneeuw

In maart besliste een zeker Poetin om Oekraïne binnen te vallen, brandstofprijzen schoten pijlsnel omhoog en de economie sputterde. In tegenstelling tot de arbeidsmarkt die de eerste helft van 2022 oververhit raakte. Het aantal vacatures steeg razendsnel, we konden de vraag naar recruiters nauwelijks bijhouden. Tegelijk hebben we zelf voor het eerst in de geschiedenis van First Floor nog nooit zelf zoveel mensen zien vertrekken.

Waar we van 2018-2021 gemiddeld een uitstroom van 2-3 mensen per jaar hadden (wat ook helemaal paste binnen ons business model), zagen we in 2022 maar liefst 10 mensen vertrekken, al dan niet gepland. Ze waren gegeerd goed die HR consultants van ons. En bovendien - eerlijk is eerlijk - het waren natuurlijk woelige jaren geweest bij First Floor met fouten en kinderziektes tot gevolg. Maar het hakte wel stevig in op onze moraal. En op de omzet.

Toen in het 4e kwartaal 2022 de markt nagenoeg volledig stilviel, de opdrachten uitbleven en de prijzen bleven stijgen, kelderden onze cijfers. En toen moest de 11% indexatie van januari 2023 nog komen.

Het waren de zwartste maanden uit mijn leven. Ik herinner me nog haarscherp een Raad van Bestuur in december 2022 waar ik nadien alleen in de vergaderzaal bleef zitten. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. 2022 was totaal anders gelopen dan ik verwacht had. Het was het slechtste jaar van First Floor ooit. En ik? Ik voelde me een gigantische mislukkeling.

Zwanger was ik ook niet, en het was in diezelfde maand december dat ik besliste om dat traject stop te zetten. Ik was ondertussen 42 en na meer dan 12 pogingen en 4 jaar proberen, waren mijn eitjes op. De volgende stap was eicel-donatie en dat was voor mij persoonlijk een brug te ver. Het voelde voor mij niet goed. Het was het tijd om die bladzijde om te draaien en mijn kinderwens op te bergen. Achteraf bekeken is het uiteraard niet verwonderlijk dat in die ontzettend stressvolle jaren, ik niet zwanger werd. Heb ik er spijt van? Nee. Zou ik het anders gedaan hebben met wat ik nu weet? Jawel. Ik had beide zaken niet op hetzelfde moment gedaan, was al vroeger mijn traject in Jette opgestart en had sowieso eitjes ingevroren. Maar dan was ik misschien niet met First Floor begonnen?

Het zijn sowieso 'what if’s' die weinig bijdragen… dus ik wil mijn lessen leren en dan vooral: blik op de toekomst. Een van mijn grootste sterktes is altijd geweest dat ik heel goed knoppen kan omdraaien. Even slikken, opstaan en weer doorgaan. En dat was nodig! 2023 was het jaar dat First Floor de omslag moést maken!

2023 het keerpunt

Voor het bedrijf maar ook voor mezelf. Ik was 42, werkte knetterhard en laat ons eerlijk zijn: had er ook wel e.e.a voor opgeofferd. Ik had daar vrede mee, maar dan moest het wel de moeite waard gaan worden. Het werd tijd dat First Floor zijn belofte ging waarmaken. En dus greep ik in. Hard, snel en overal waar nodig:

• Tarieven omhoog (die overigens echt te laag waren, nog zo’n lessons learned)
• Afscheid van klanten die niet op de juiste respectvolle manier met ons samenwerkten
• cashflow aangepakt
• Facturatie-flow geoptimaliseerd
• Helaas ook 2 eigen mensen moeten laten gaan, want onze (overhead)kosten lagen niet meer in lijn met onze omzet, die veel lager was dan gepland.

Het moeten ontslaan van mensen was iets wat me ontzettend zwaar viel. Want hoewel ik rationeel begreep dat het nodig was en achter die keuze stond, viel het me emotioneel heel zwaar.

Het is iets waar je als bedrijfsleider vroeg of laat mee geconfronteerd wordt en dat is heftig. Want there is nowhere to hide: iemand moeten ontslaan is nooit gemakkelijk but it hit’s different wanneer er geen directie is waar je naar kan wijzen, want de directie, dat ben jij.

Bovendien maakte ik mezelf gek met zelfverwijten: wat als ik dat of dat anders of eerder had gedaan? Ik zag haarscherp waar ik in de fout was gegaan en hoe deze mensen daar de prijs voor betaalden met hun job. Want laat me duidelijk zijn: uiteraard was het voor hen nog erger.

Ik bekijk fouten maken als een investering, met een onwaarschijnlijke hoge ROI. Toch als je ze durft onder ogen zien en er uit leren. We noemen het niet voor niets leergeld. Ik kan mezelf dus fouten vergeven (heb ik moeten leren, overigens). Waar ik wel mee worstel is het gegeven dat dat leergeld vaak niet enkel door mij betaald wordt, het impacteert vaak ook anderen. Naarmate je verantwoordelijkheden groeien, groeit ook je impact. Positief maar ook negatief. En dat is weer een nieuw gegeven om mee te leren omgaan.

Laat ik je wel geruststellen: beiden zijn uitstekend terechtgekomen in een nieuwe job waar zij nu helemaal floreren. Gelukkig!

2023 was dus opnieuw een pittig jaar. Maar we klauterden uit de put. Knokkend voor elke klant en ondertussen blijven inzetten op onze mensen met ons FLY traject voor Young Graduates. Ook met vallen en opstaan, continu bijsturen en verbeteren. Maar dankzij een ijzersterk intern vast team van 3 mensen die volledig het gedachtengoed van First Floor mee ademen en elk expert zijn in hun vak, stróómt het! Eindelijk.

We tikten 2023 af met een groene ebitda. Een loden last viel van mijn schouders. De cijfers hadden zelfs nog beter kunnen zijn, ware het niet dat 1 van onze klanten failliet ging en we die omzet nooit op onze rekening zagen verschijnen. Sign of the times en opnieuw een belangrijke les.

Decompressie

Met het wegvallen van de ergste spanning, kwam bij mij persoonlijk ook de 'decompressie'. Mijn lichaam liet me in oktober-november 2023 weten 'tis welletjes geweest'. Mijn energiepeil zat onder nul, de meest basic zaken kostten me ontzettend veel moeite en op een gegeven moment ging het gewoon niet meer. Ik ben twee weken 'out of order' geweest en heb 2 maanden mijn agenda stevig gedownsized. Hoewel ik - de cijfers zagen er al goed uit - mentaal en emotioneel al kilo’s lichter was, eiste dat 'snel knoppen omdraaien' toch elders zijn tol. Lesjes…Decompressie. Letterlijk. De spanning ebde weg en mijn lijf stortte even in.

Life begins at 43?

Natuurlijk heb ik nog dromen en HEEL veel plannen. Hell, volgens mij begínt het nu maar pas! 😅 We staan op veel vlakken op kantelpunten: economisch, geopolitiek, demografisch, technologisch... Het is en blijft mijn rotsvaste overtuiging dat mensen de sleutel tot succes blijven. Dat menselijkheid en rendabiliteit wél hand in hand kunnen gaan en de nieuwe generaties ons daartoe gaan dwingen. Dat HR in bedrijven een sleutelrol zal spelen. En dat wil ik mee vormgeven. Heilige huisjes doen sneuvelen, ogen openen, geesten rijpen, bruggen bouwen en mee nieuwe fundamenten leggen.

Maar voor mijzelf ook tijd om te oogsten en te genieten. Ja, ook dat! Financieel, jobinhoudelijk en ook met meer tijd en ruimte voor die geweldige vrienden, familie en dierbaren die er al die tijd waren. Want uiteraard heb ik dit niet helemaal alleen gedaan. Er was altijd wel iemand die me op de juiste momenten zei 'Komaan Kaa, you’ve got this!'

Weef daartussen nog heel wat dating-avonturen - sommige hilarisch, sommige prachtig, ontroerend en andere ronduit schaamtelijk (myself included) - en je hebt een kleurrijk levenstapijt vol van ervaringen. Op sommige plekke zacht, soms hard, soms gerafeld maar sowieso met een heel uniek patroon!

Mijn parcours is een ongepolijste zoektocht, mijn poging om de wereld een beetje te verbeteren en tegelijk ook mezelf. Als ik door het eerlijk delen mensen kan aanmoedigen, geruststellen of een hart onder de riem steken - you are not alone! - is het sowieso al de moeite waard geweest. De fijne respons is voor mij omgekeerd ook weer helend. (De kritiek dan weer louterend. Toch op goeie dagen 😉)

Lessons learned

1. Reach out. Ik ben van nature geneigd me sterk te houden en te blijven lachen. Niet enkel terwille van anderen maar ook terwille van mezelf. Mijn pantser was lange tijd letterlijk mijn houvast. Maar moeilijke tijden kan je niet altijd alleen dragen, dat pantser zorgt ervoor dat je letterlijk implodeert. Praat. Deel. Schreeuw. En als je geen partner thuis hebt die je kan opvangen, zoek dan naar andere manieren van support. Want die zijn er. Meer dan we denken, maar jij moet de stap ernaartoe zetten.
2. Blijf positief maar niet ten koste van de realiteit van je lichaam en je ware emoties. Ze halen je altijd in.
3. Context is key! De juiste omgeving die in jou gelooft ‘just the way you are’, je stimuleert en aanvult waar nodig. Niemand is goed in alles en ons op de kop zitten, doen we vaak zelf al genoeg. Daar heb je geen partners voor nodig.
4. Die juiste mensen maken immers het verschil, élke dag opnieuw. Partners die met jou werken omdat je beiden in dezelfde dingen gelooft, collega’s en medewerkers die dat ook doen en mee ademen, dierbaren die je nog steeds doodgraag zien ook zonder dat pantser en zelfs voorzichtig aan je mouw trekken wanneer je het weer teveel aantrekt.
5. Omarm het allemaal: de lach en de traan, de ups en de downs. Het ene kan niet zonder het ander en ertegen vechten is twee keer verloren energie.
6. Het allerbelangrijkste: No shame! Embrace it, show it, grow from it. All of it.

En ohja: niet teveel luisteren naar Lessons learned van anderen 😉 Ervaar het vooral zélf! Met een open hart, open mind en vertrouwend op waar die 2 samen je heen leiden.