Hoe pamperen kan verlammen

Het woord “pamperen”, “helicopterouders”,… je hoort ze al snel vandaag de dag. Ze doen een constructieve dialoog geen goed. Voor je’t weet zet iedereen de hakken in’t zand en zit je in een wij-zij discussie voor ✨Het Grote Gelijk✨.

Terwijl iedereen vaak dezelfde positieve intentie heeft:

• Als ouder goed doen voor je kind.
• Als scholen een gezonde, gelukkige, veerkrachtige nieuwe generatie grootbrengen en opleiden.
• Als bedrijf mee zorgen voor krachtige medewerkers waarvoor welzijn en performance hand in hand gaan ipv tegengestelden zijn.

En met zijn allen aan een gezonde maatschappij wil bouwen waar er welvaart, veiligheid en quality of life is voor iedereen.

Overbescherming is niet enkel uitstel van het onvermijdelijke, het is iemand weerloos maken. Nee, je stuurt dan niet doelbewust aan op pijn, falen of verdriet. Ja, je leert dat het erbij hoort en hoe daarmee om te gaan.

Je kind, student, medewerker durven laten voelen wat teleurstelling is, om daar sterker en beter van te worden. En hoe ze dat zélf kunnen (leren). Iemand het kado van autonomie, regie en resilience geven. Dàt is een spier trainen. Die wordt niet sterker zonder weerstand en belasting.

Het geheel als de som van al onze delen

Maar we vergeten soms het belangrijkste: het individu is de eerste stap maar niet de belangrijkste. Dat is het geheel. Iets wat we collectief (ahum) verleerd zijn, zo lijkt het soms.

Ik als onderdeel van wij.

Ik ten dienste van wij (slik).

Een veerkrachtige organisatie heeft een onderling veerkrachtig weefsel nodig, dat op elkaar durft terug vallen (en ja dat vallen is soms letterlijk). Een weefsel dat het geheel in balans houdt, de schokken opvangt en de spanning (be)geleidt. Noem het de fascia van het bedrijf. En dat is noodzakelijk. Veel meer dan individueel perfect werkende schakeltjes naast elkaar. Want zonder onderling weefsel blaast een storm die schakeltjes - hoe perfect ook - zo omver. En teveel spanning doet zelfs de meest perfecte schakel barsten, als er geen geleider is om de druk te reguleren.

En dus… als individu leren vallen. Om zelf te leren opstaan en op het grotere geheel te vertrouwen. En leren een ander opvangen, ook al heb je daar niet direct iets aan. Geven en nemen. En samen het weefsel bouwen.

Als ouder, leraar, leidinggevende betekent dat concreet:

• Gepaste steun en deze als een ventiel meer of minder weten inzetten.
• Beseffen (en uitspreken) waar verantwoordelijkheid begint en eindigt.

Dat betekent ook zélf uit je comfortzone komen:

👉 Durven dingen benoemen.

👉 Durven loslaten ipv strikt controleren.

👉 Durven iets fout te laten gaan.

👉 Durven vertrouwen dat mits rechtkrabbelen het uiteindelijk toch goed komt.

Met andere woorden: dat betekent ook zélf vertrouwen hebben.

It takes power to émpower.

Soms denk ik dat we daarom zijn beginnen “pamperen”. Omdat we in al onze ontvoogding zoveel verwachtingen op het individu zijn gaan leggen dat we vergeten zijn hoe een weefsel te zijn, en dat te laten groeien.

We willen super-vingers maken die vergeten zijn dat ze bij een hand horen. En daarmee is elke tekortkoming van zo’n individu een ramp geworden, of dat zijn we zelf beginnen geloven.

Het klinkt daarom contra-intuïtief, maar om meer dat weefsel te groeien en te herontdekken daarop te vertrouwen, moeten we afleren het individu alles te laten kunnen en… tegen alles te willen beschermen.

Dus laat ons dat weefsel maar pamperen, door de deeltjes ervan eens wat meer te laten struikelen! 😉